To the Moon Review (*)
Hikayeli oyunları ne kadar çok seviyorsam, güzel grafiği de bir o kadar seviyorum. Özellikle ikisi bir aradaysa ayrı bir keyif oluyor. O yüzden tamamı piksellerden oluşan To the Moon'u alırken biraz tereddüt ettim acaba sıkılır mıyım diye ama kendime de hikayesine de bir şans vermek istedim. İyi ki de öyle olmuş. Kırk yıl düşünsem piksel grafikli bir oyunun beni böyle duygudan duyguya sokabileceğine ihtimal vermezdim. İlk yarım saatten sonra gözüm piksel falan da görmedi zaten, webtoon okuyormuş gibi devam ettim ilerlemeye. Eşine nadir rastlanacak türde, her şeyiyle bu kadar ince ince işlenmiş bir yapım olmasına hala şaşkınım. Bilhassa karakterlerin bu kadar muazzam kurgulanmasına hayranlık duymamak elde değil, hele ki Rosalene ve Watts'ın kedi-köpek ilişkisi hiç anlatılır gibi değil... İç burkucu bir hikayeyi, bu kadar esprili bir dille insanı tatlı tatlı hüzünlendirerek öyle güzel aktarmışlar ki. Oyunu yerelleştiren (<3) ekip de dahil olmak üzere, a'dan z'ye kimin en ufak emeği geçtiyse hepsi ayrı ayrı övgüyü hak ediyor cidden.