The Witcher 3: Wild Hunt Review (CİHANATES)
Oyuna başladım, “hadi hikaye bitsin, sonra yan görevlere bakarım” dedim. Ama Witcher 3 o tarz oyunlardan değilmiş. Ana hikayede bile “birini bulmak için başka birini bul, onun da sana başka biri lazım demesi” sistemiyle ilerliyor. Evet, bir noktada “artık şu Ciri’yi bulayım amk” dedim, ama o sırada yaşadıklarım öyle yazılmış ki görev değil, anı gibi geliyordu.
Ve hayır, kolay da değil. Geralt güçlü ama Witcher 3’te zor düşman yok değil, sadece senin hazırlıklı olmanı bekliyor. Potion, oil, bomb kullanmazsan, elini kolunu sallayarak girdiğin savaşlardan bile tokat yersin. Ama hazır gidersen? 20 saniyede dev kesersin. Seviye farkının da etkisi var tabii ama esas mesele seni cezalandırmak değil, “hazırsan ödül var” demek.
En çok etkileyen sahne? Skellige’ye geçiş. Bir kaptan “1000 kron getir götüreyim” dedi. Bütün envanteri sattım, kıydım her şeye. Yolda saldırdılar, gemi karaya vurdu. Kaptan öldü. Aklıma şu geldi:
“Lan bu adam benim 1000 kronu aldı… acaba üstünde midir?”
Oyun bana hiçbir şey demedi. Ama ben cesedini karanlık bir köşede bulup lootlayınca 1000 kronum oradaydı abi.
İşte bu dedim. Ben düşündüm, oyun karşılık verdi.
Kontroller kötü mü? Evet, at sürmek sinir bozucu, tırmanma animasyonu vasat. Ama sonra “ulan ne yaşadım ben” diye düşünüyorsun. Ve işte o zaman diyorsun:
“Tamam, bunlar affedilir.”