The Elder Scrolls V: Skyrim - Special Edition Review (act.tca05)
"Wuld Nah Kest" ile uç "Fus Ro Dah" ile sok.
Skyrim bu yani... Zamanında Steam kullanmaz iken min. 1000 saatten fazla oynamışımdır. Gerek modlu gerek modsuz inanılmaz bir oyun. Yıllar geçti hala canım çekiyor, hala o dünyada geziyor, dolanıyor, manzaralar izliyor, müziklerinde kayboluyorum. Hala Whiterun'ı ve Yarl Ballin' i gördüğümde heyecanlanıyorum. Hala 7000 basamağı zevkle çıkıyorum. Hala Alduin'in muhteşem sesi ile bize söylediği ilk kelimeleri olan "You do not even know our tongue, do you? Such arrogance, to dare take for yourself the name of Dovah." tüylerimi diken diken ediyor. Hala Kodlak'ın öğütlerine kulak veriyorum. Hala Dark Brotherhood'un evinin kapısı olan Black Door'un "What is the music of life?" sorusunu zevkle cevaplıyorum. Hala Nightingale zırhından etkileniyorum. Hala Skyrim atlarıyla büyük bir zevkle dere, tepe, dağ, yol, kar, su, çamur... demeden geziniyorum. Hala Dwemer dungeonlarında saatlerimi harcıyorum. Hala savaşçı isem yanıma her zaman Lydia'yı alıyorum ve evet, hala Aela'ya aşığım... Burada dur diyorum kendime çünkü bu "Hala"lar bitmez. Tıpkı Skyrim gibi.
Son olarak çok sevdiğim "The Age of Oppression" şarkısından şu sözlerle bitirmek istiyorum.
"We're the children of Skyrim, and we fight all our lives. And when Sovngarde beckons, everyone of us dies!"
Not: Keşke bir gün uyandığımda, bir at arabasında olduğumu fark etsem ve duyduğum ses "Hey you. Finally awake." olsa...