izigame.me

benim bu oyunu bitirene kadar resident evil serisiyle tek alakam çocukluğumda ps1'de oynamaya çalıştığım ilk oyundan ibaretti. ps4'te re7 demosunun ilk 5 dakikasını oynadım ve korktuğum için tekrar yüzüne bakmamak üzere re defterini kapattım. oyun içimde ukde kalmıştı ve artık cesaretimi toplayıp re7'ye girdiğimde ise daha önce hiçbir oyunda deneyimlemediğim bir gerilim hissettim. daracık koridorlarda overlook otelindeki jack torrence gibi baltasıyla gezen baba jack'in önünde topuklar göte vuracak şekilde kaçmak benim oyun zevkim üzerindeki perdeyi birden araladı ve fark ettim ki bir oyundan beklediğim hemen hemen her şey bu oyunda mevcut. envanterimde neyi bulundurup neyi bulundurmayacağımın kararını verme aşaması yer yer peşimdeki yaratıklar ve deli aile üyelerinin verdiği gerilimden pek farklı değildi. atmosferi, ses dizaynı, müzikleri, aksiyonunun tokluğu, dengeli bulmacaları, iyi kullanılmış korku ögeleri ve gizemli hikayesi ile re7 oldukça iyi bir oyun. eleştirebileceğim tek yanı ise beni epey hırpaladıktan sonra credits ekranını görme beklentisiyle oh be çektiğim kısımda daha tüm bu çılgınlığa neyin sebep olduğunu bile bilmediğimi fark ederken hiçbir şeyin bitmediğini anlamak baker çiftliğinden sadece ethan ve mia'nın değil benim de ne kadar kurtulmak istediğimi biliyormuş da işkencesini sürdürmek istiyormuş gibi bir havaya bürünüp pişkince final bölümüne geçmesi ne kadar muhteşem olsa da son kısım epey acele yazılmış ve resident evil evrenine belki de biraz zorlama bir kısımdan hikayeyi bağlamaya çalışıyormuş gibi hissettirmesi. resident evil 7; dar mekanlar, sınırlı kaynaklar, finale kadar bu çiftlikte neler olup bittiğine dair gizemini koruması ve en olmadık yerlerde tekerlekli sandalyesiyle karşımıza çıkan jack'in "annesi"yle beraber unutulmaz bir deneyim yaşattı bana.