izigame.me

Resident Evil 3 Remake, benim için garip bir yerde duruyor. Oyunu kesinlikle beğendim, keyif aldım ve özellikle görselliğiyle beni etkiledi. Ancak serinin remake üçlemesine baktığımızda, ne yazık ki en zayıf halkası da bu olmuş gibi geliyor. Bu durum, oyunun kötü olduğu anlamına gelmiyor ama diğerleriyle kıyaslandığında eksikleri daha fazla göze batıyor. Öncelikle şunu söylemeliyim ki grafikler harika. Özellikle cutscene'ler, yüz animasyonları ve çevre detayları açısından RE2 Remake’ten bir adım önde olduğunu düşünüyorum. Raccoon City'nin karanlık ve kaotik hali, şehrin yıkımı, alevler, gölgeler... hepsi sinematik bir kalitede sunulmuş. Jill’in yüz modeli, mimikleri, hareketleri olağanüstü gerçekçi. Zaten Jill Valentine, Resident Evil evrenindeki en sevdiğim karakter ki bu oyunda da çok güzel, karizmatik ve güçlü bir şekilde yansıtılmış. Onun mizacı, cesareti ve zaman zaman kendi kendine konuşmaları karakteri çok daha “canlı” ve insani kılmış. Carlos’un da yeniden tasarımı ve hikâyeye katkısı başarılı olmuş, hatta onla oynadığımız bölümlerden zevk bile aldım. Ancak tüm bu görsel ve karakter temelli övgülere rağmen, oynanış tarafı benim için biraz hayal kırıklığıydı. Her şeyden önce oyun çok kısa. Evet, herkesin söylediği gibi gerçekten kısa: Benim ilk bitirişim sadece 3.5 saat sürdü. Bu bir Resident Evil oyunu için fazla az, özellikle de hikâyenin derinliği ve şehirdeki karmaşayı düşündüğümüzde. Oyunun neredeyse tamamı doğrusal bir yapıda ilerliyor; yan yollar, alternatif görevler ya da ekstra keşif hissi çok sınırlı. Oysa RE 0,1,2,4...'de haritada kaybolmak, bulmacalarla boğuşmak, hangi kapının nereye açıldığını çözmek gibi şeyler bu tarzın ruhuydu. Tekrar oynanabilirlik konusunda da ne yazık ki zayıf kalmış. RE2’de Claire ve Leon’un ayrı senaryoları vardı, A ve B senaryoları, farklı sonlar, farklı düşman yerleşimleri... Ama RE3 Remake’te böyle bir şey yok. Alternatif son yok, yeni açılabilir içerikler sınırlı, zaten neyin ne zaman olacağı da çoğu zaman önceden belli. Oyunun sürpriz etkisi çok düşük. Nemesis’in kendisi bile bu açıdan hayal kırıklığı yaratıyor. 1999’daki orijinal oyunda Nemesis, gerçekten korku verici ve takıntılı bir düşmandı; nereden çıkacağı belli olmayan, oyuncuyu sürekli diken üstünde tutan bir figürdü. Bu remake versiyonundaysa daha çok scripted, yani belirli yerlerde çıkan, sinematik bir düşman gibi hissettiriyor. Güçsüz demek istemiyorum ama tehdit hissi eski oyundaki kadar yoğun değil. Tabii ki oyun kötü değil. Aksine, hikayeyi anlatma biçimi oldukça başarılı. RE2 ile neredeyse aynı zaman diliminde geçiyor, 28 Eylül 1998. O olayları bir başka karakterin gözünden, aynı şehrin farklı köşelerinde yaşamak Resident Evil evrenine bağlanma hissini artırıyor. Hatta bazı yerlerde RE2’deki olaylara minik göndermeler görmek -Marvin Branagh gibi-, seriye hakim olanlar için hoş bir detay. Oyunun ses tasarımı, atmosferi, kaotik şehir manzaraları oldukça etkileyici. Her yerde çığlıklar, patlamalar, zombi sesleri... Şehrin gerçekten çöktüğünü hissediyorsun. Bu açıdan yapımcılar atmosferi çok iyi kurmuşlar. Optimizasyon tarafında da oldukça başarılı. Playstation'da bitirmiştim ve aynı onun gibi PC üzerinde de sorunsuz çalıştı. Hatta RE2'ye göre optimizasyon çok daha iyi. FPS sabit, yükleme süreleri kısa ve mod desteği aktif. Sonuç olarak Resident Evil 3 Remake, serinin sadık bir hayranı olarak beni görsel ve hikaye açısından tatmin etti. Daha önce oynadığım 1999 versiyonuna göre oynanış bakımından biraz eksik kaldı. Kendi başına oynandığında keyifli bir deneyim sunuyor, ama remake üçlemesinin geri kalanına baktığımızda, özellikle RE2-4 Remake kadar dolu, tekrar oynanabilir, derin ve sürükleyici değil. Yine de Jill gibi ikonik bir karakterin modern versiyonunu görmek, Racoon City'de son kez şehirde onunla birlikte mücadele etmek ve o sinematik anları yaşamak benim için değerliydi. Kısa sürmesine rağmen bunca hakareti hak etmeyen bir oyun.