izigame.me

Ben kolay kolay en azından oyunlar ve filmler için duygulanan veya göz yaşı döken bir insan değilimdir. Ama bu oyunu bunu becerdi. Mutlu sonu yaptım ve çok garip bir duygu karmaşası yaşadım. Bir yandan mutlu olurken bir yandan da üzüldüm. Ama ne yazık ki her güzel şeyin de bir sonu vardır. Bazen oyunu sadece oynamak için değilde gerçekten de yaşamak istediğimi hissettim. Yani oyunu oynarken sanki orada Artyom değil de ben vardım, sanki gerçekten de bir Spartan askeri oldum, sanki gerçektende o grubun içinde bulunan bir parçaydım. Bu oyun Detroit Become Human'dan sonra bir oyundan fazlasını hissettiren sanki içindeymiş gibi olduğun bir oyundu. Sanki ana karakter gerçektende biziz veya gelecekte öyle birisi olmak istiyormuşuz gibi hissettiriyor. Hele ki oyunun sonlarına doğru Miller sanki gerçekten de bizim öz babamızmış gibi hissetmeye başlıyorsun. Eğer birde mutlu sonu yaparsan o hissiyat bir yapboz gibi tamamlanıyor. Oyunda herhangi bir teknik hata yaşamadım, optimizasyon harikaydı. Grafikler çok iyiydi. Hikaye ve anlatış şekli zaten çok ayrı bir seviyeydi. Yani uzun süre sonra ilk defa bir oyunun bitmesini hiç istemedim. Kesinlikle oynanması gereken bir oyun. Tabii hikayeyi tam anlamak için ilk iki oyunu da oynamanız gerekli. UYAN VE PARLA OĞLUM !!!!
--------------------------------------------------------------------------------------Şu anda Metro Exodus The Two Colonels ek paketini bitirdim ve tam anlamıyla harika. Evet ana oyun beni duygulandırdı ama bir ek paket beni ilk defa böyle duygulandırdı. Yani bir babanın, oğlu için çabalaması ve onun uğruna ölmesi... Gerçekten de oyun tüm duygularıyla hissettirebiliyor. Tam bir şaheser yapmışlar.
--------------------------------------------------------------------------------------An itibariyle Metro Exodus komple bitti. Hem ana hikayesi hemde 2 dlcsi. Sam's Story adlı ek paket beni The Two Colonels ve ana hikaye gibi duygulandırmadı ama gayet güzel bir hikayede işleniyordu. Oynamanızı %100 öneririm.