Life is Strange Review (serein.)
İlk olarak 2018'de ilk iki bölümü oynayıp bırakmıştım, şimdi neredeyse onuncu yılına girmek üzereyken bir kez daha deneyelim istedim ve bu defa çok da sürpriz olmayan finalini kendim deneyimleyebildim çok şükür. Yine de fark ettim ki bu oyunla aramdaki sıkıntı doğru zaman meselesi falan değil, zira altı sene aradan sonra bile bende bıraktığı etki ilk oynayışıma kıyasla çok da farklı değil; bayıla bayıla değilse de oynattı ama sevmemi sağlayacak kriterler yönünden de bana göre zayıf.
Tek başına basit diyemeyeceğim bir konusu var, evet. Özellikle arkadaşlık bağı üzerinden ele alınması bence fikir olarak ayrı bir derinlik de katıyor fakat ben bu derinliği oynanıştan yıllar önce de, şimdi de alamadım. En azından umduğum şekilde değil. Sebebini de biliyorum aslında: içinde çok fazla ergenlik çağı bunalımı ve draması var. Oynarken en empati kurmam gerekmeyen karakter sabır taşı Joyce oldu, Allah onu cennetine alsın; on yedi saat boyunca ben de sadece Chloe'nin değil, bütün Arcadia Bay'in zavallı çilekeş anası gibi hissettim kendimi. Üstüne Max de yaşıtlarından daha olgun karakterli olduğu ve üzerine s*çıp batırılan her şeyi düzeltme gibi bir sorumluluk da yüklendiği için, aman efendim onun kalbi kırıldı sar geri, kıçımız sıkıştı sar geri, pişmiş tavuğun başına gelmeyen etrafımızdakilere geldi sar geri diye diye adeta yürüyen bir rehabilitasyon merkezine ve cankurtarana dönüştüm. Sürekli bir kaos ortamı içinde olmaktan dolayı da oyunun üzerimde bıraktığı en büyük etki olarak maalesef yorgunluk kaldı. Bir diğer olasılıkta, ergenlik çağının duyguları kendince dışa yansıtma şekli benim duygusallık anlayışımla bağdaşmıyor da olabilir. Bu yüzden tam olarak vasat çizgisinde, tümüyle memnun etmese de üzmeyen bir yerde kaldı benim için Life is Strange.
Oynanır mı, evet hâlâ oynanır. İmkanı olanın remastered versiyonunu tercih etmesini öneririm, muhtemelen bunda baya donuk olan mimikler orada çok daha iyidir ve her açıdan daha tatmin edici bir oyun deneyimi yaşarsınız.