Hitman: Absolution Review (Önder)
🕶️ Hitman: Absolution — “47 değilim de, John Wick’in sessiz kuzeni gibiyim.”
Klasik Hitman’ı seven biri olarak bu oyun beni yordu.
Sandım ki yine plan yapacağım, kılık değiştireceğim, hedefi kimse anlamadan indireceğim…
Yok öyle bir şey. Onun yerine sinematik geçişlerle dolu, “gizlilik aksiyonunun ruhunu unutan” bir oyun alıyoruz.
Her görev, oyuncunun özgürlüğü yerine senaryo odaklı çizilmiş.
Oyun sanki bana diyor: “Bak buradan geç, şu adamı indir, sonra bu sahneyi izle.”
Özgün suikast planları yerine, elimize tutuşturulmuş bir senaryo defteri var.
Gizlilik var gibi ama daha çok “araya sıkıştırılmış bir özellik” gibi duruyor.
Yapay zekâ ya her şeyi anlıyor ya da gözünün önünden geçsen bile bakmıyor.
Eski oyunlarda taktik kurar, ortalığı hiç karıştırmadan işi temiz bitirirdik.
Buradaysa çoğu zaman kontrolsüz çatışmanın içinde buluyorsun kendini.
Ben 47’yim kardeşim, susturucuyla şiir gibi cinayet yazan adamım, patlamanın ortasında koşuşturan biri değilim.
Online modun kapanması da ayrı dert.
Başarımların çoğu artık alınamıyor, silah geliştirme sistemi çökmüş.
Yani tek oyunculu da yarım kalmış gibi hissettiriyor.
🎬 Görsellik ve ses güzel, evet. Ama içinde ruh yok.
Teknik olarak idare eder, ama bu Hitman değil.
5/10 – “Oyunun %80’i gizlenme değil, kovalamaca.”