Ghostrunner Review (supercollider)
Sizi bilmem ama oyunlarda gitmem gereken nokta ile bulunduğum nokta arasında bir engel olduğunda "Şuradan duvara atlasam da duvarda yürüyüp havalı bir şekilde karşıya geçsem." düşüncesi hep bana çok hoş ve eğlenceli gelmiştir. Bu mekaniği kullanıp güzel bir iş çıkaran Titanfall 2 vardı ve oyun aşırı hoşuma gitmişti. Ghostrunner ise bu özelliği bir mekanik olmaktan çıkarıp direkt oyunu bunun üstüne kurmuş ve oyun size inanılmaz eğlenceli ve benzersiz bir deneyim sunuyor.
Böyle bir oyunda en önemli unsur oynanış olmalı ki oyunda oynanışı oluşturan aksiyon ve parkur mekanikleri çok iyi. Düşmanlara vurduğunuzda aldığınız o tatmin edici vuruş hissi, ilerlediğinizde sıra sıra aldığınız skillerle oynanışın çeşitlenmesi, oyununuzu cidden etkileyen bir skill ağacının olması ve bu skill ağacını puzzle gibi ayarlayabilmeniz, gitgide çeşitlenen düşman tipleri ve haritalar (özellikle o cyberpunk şehri...) oynanışı çok keyifli kılıyor. Parkur mekanikleri için zaten duvarda yürüme bile benim için başlı başına yeterli olsa da kanca kullanma, ninja yıldızı atmalar vs. oyunu çok daha eğlenceli hale getirmiş. Oynanış iyi güzel falan ama bence oyunun tek büyük eksisi bölüm aralarında save almaması. Bir bölüm yaklaşık 1 saat sürüyor ve bölümü bitirene kadar save yok. Oyun siz ölünce hız kesmeden checkpointli yerden başlatıp oyunu soğutmuyor çok güzel, ama eğer bölümü bitirmeden oyunu çıkarsanız geri girdiğinizde bölümün en başından başlamak zorunda kalıyorsunuz ve
çok can sıkıcı.
Bu oyundan hikaye bekleyen var mı bilmiyorum ama oyunun pek bir hikayesi yok. Genelde bölüm sonlarında "Architect" adlı biriyle konuşuyorsunuz ve "hikaye" öyle işliyor. Zaten bu oyuna ciddi bir anlatım kasmak yakışmazdı. Son olarak oyunun eksisi sayılır mı bilmiyorum ama oyunun fiyatı 6-7 saatte bitirebileceğiniz bir oyuna göre çok fazla. 12 saatim olduğuna bakmayın çoğu üstte bahsettiğim save mevzusundan dolayı tekrar oynamamdan kaynaklı :D. Almayı düşünüyorsanız indirim bekleyin.