Bramble: The Mountain King Review (Tarcorh)
İskandinav folklorunun sisli ormanlarından yükselen bir ağıt gibi Bramble: The Mountain King, yalnızca bir video oyunu değil, sinematik bir deneyimdir. Bu yapım, görsel dilini karanlık masallardan alırken, anlatım tarzını ise sessiz bir çocuğun çığlığı gibi derin ve sade tutar. Her adımda kaybolmuş bir masalın izini süreriz. Bu masal, kanla, gözyaşıyla ve çarpık güzelliklerle örülüdür. Oyunun sinematik yaklaşımı, neredeyse bir bağımsız sanat filmi estetiğinde ilerler. Kamera açıları, oyuncuya yalnızlık duygusunu iliklerine kadar hissettirecek şekilde konumlandırılmıştır. Ormanın içinde ilerlerken, kamera bazen çocuğun hemen arkasından takip eder, bazen ise uzaklaşarak onu devasa bir doğanın içinde ufacık bir siluet gibi gösterir. Bu, yalnızca estetik bir tercih değil, anlatının kendisini de taşıyan bir tekniktir: Küçük bir çocuk, devasa bir dünyanın dehşetiyle baş etmeye çalışıyor.
Özellikle boss sahnelerinde sinematik geçişler ile oynanabilirlik arasında kesintisiz bir akış vardır. Bir anda sinema izliyormuş gibi hissettiğiniz anda kontrol size geçer — bu da gerilimi katmerlendirir. Oyunun en unutulmaz sahneleri arasında yer alan dev yaratık karşılaşmaları, bir Guillermo del Toro filminden fırlamış gibi tasarlanmıştır.
Bramble, geleneksel diyaloglara dayalı bir hikâye anlatmaktan ziyade görsel ve sembolik anlatımı tercih eder. Ana karakter olan Olle, çoğunlukla sessizdir; onun duygularını mimiklerinden, animasyonlardan ve etrafındaki dünyanın tepkilerinden anlarız. Kız kardeşini kurtarma arzusu, oyunun merkezindeki itici güçtür; ancak bu basit görev, zamanla çok daha büyük temalara dönüşür: masumiyetin kaybı, çocukluğun sonu, doğanın karanlık yüzü ve mitlerin trajik ağırlığı.
İskandinav halk masallarının ürpertici, çoğu zaman da acımasız doğası oyunun yapısına derinlik kazandırır. Hansel ve Gretel gibi klasik peri masallarını düşünün, ama Grimm Kardeşler’in elinden değil; karanlık, nemli bir ormanda dev bir trolün bakış açısından yeniden yazıldığını hayal edin.