izigame.me

ÖLÜM KAÇINILMAZ OLSA DA TETİĞİ ÇEKMEK ÇARE DEĞİL


P3R, bu zamana kadar oynadığım 300'ü aşkın oyun arasında 2. sıraya girecek kadar iyi bir oyundu ama buna şaşmadım. Çünkü P5R en sevdiğim oyundur, listemde 2. sıraya bir başka Persona oyununun girmesi çok doğal geldi. Ki zaten oynamadan önce de biliyordum ki, oynarsam kesin beni çok rahat derinden vuracak.

Peki bu oyunları benim için bu kadar özel yapan ne diye sorarsanız: Abi, o kadar başyapıt oyunlar oynadım ama hiçbirinde oyunlardaki karakterlerle oyuncu arasında bu kadar iyi bağ kurdurmayı başaranını görmedim. Ben Personaları ya da Atlus oyunlarını oynarken resmen bu dünyadan çıkıp o evrene gidiyorum. Öyle bağlanıyorsunuz ki anlatamam. Duyguları öyle bir yaşatıyor ki, ben başka hiçbir oyunda bunlar kadar derin duygular almamıştım. Özün sözü, Personalar benim için bir oyundan fazlası olmayı başarmış, kalbimde yatan nadide cevherler.

Neyse, şimdi size bu incelemede ne anlatacağımı söyleyeyim: Bir Persona oyunu nedir, nasıl çalışır gibisinden şeyleri anlatmayacağım. Çünkü bunu zaten ilk oynadığım Atlus oyunu P5R'de detaylı ve çok güzel bir şekilde yazmıştım.

Eğer bu seriyle alakalı hiçbir şey bilmiyor ve başlamayı düşünüyorsanız, o incelememi okumanızı öneririm. Çünkü burada bir Persona oyununun sistemi nasıl çalışır anlatmayacağım. Daha ziyade, oyunu bilen kişiler için onu P5R ile bazı başlıklar altında kıyaslayacağım bir inceleme olacak. Şimdiden belirteyim: Spoiler olacak. Böyle "..." kapatmaya da uğraşmadım.

Onun dışında eğer ilk defa bir Persona oyununa başlamayı düşünüyorsanız P5R'yi öneririm ama İngilizceniz çok iyi değilse hikayeyi ve olayları zor anlayacağınızdan P3R öneririm. Çünkü sağ olsun Atlus Türkçe eklemiş; hiç yoktan hikayeyi çok rahat anlarsınız.

Ve size şunları söyleyebilirim: İlk olarak sabırlı olacaksınız çünkü bu oyunlar oynayacak kişiden en çok bunu bekliyor. Kendi deneyimimden biliyorum, çok uzun olduğundan ve hiç alışık olmadığımdan 20-30 saat alışmam sürmüştü. Cidden başlarda çok sövmüş, bir kere silmiş, üstüne nefret duymuştum. "Bu ne biçim oyundur?" demiştim, "Parama yazık oldu." demiştim.

Ama sonuç? Oyuna alışınca ve bana asıl vermek istediği şeyi kavrayınca, en sevdiğim oyuna dönüşmüştü. Bol bol diyalog içeriyor. Normalde bir şeyleri okumayı sevmem ama bu oyunda sevdim. Tabii bazı yerlerde sıkılınca hızlı modla geçebilirsiniz, yani her şeyi okumanıza gerek yok ama çoğunlukla okuyacaksınız, yoksa hikayeyi anlamaz; aynı benim gibi başlarda cidden 100 saat bu oyunda ne yapacağınızı anlamazsınız.

Kısaca çok uzun diye hemen pes etmeyin; siz oyuna sadece sabredin. O zaten yavaş da olsa öyle bir açılacak ki, siz içine nasıl kapıldığınızı bile anlamayacaksınız. Bir bakacaksınız oyun bitmiş ama 100 saatte oynasanız "Keşke bitmeseymiş" diyeceksiniz.

Diyeceklerim bu kadar. Eğer oynamayı düşünüyorsanız bu dediklerime dikkat edin. Combat’ı da asla önceliğiniz olmasın çünkü bu oyunun sunmak istediği şey iyi bir savaş sistemi değil. Yine de bence çok eğlenceli ve biraz kafa isteyen bir yapısı var. Ve nasıl desem... Himayeniz altına evrendeki en güçlü varlıkları toplayıp onları Personanız yapmak ve kullanmak istemez misiniz? Yani fusion işi de yorucu olsa da eğlencelidir, bunu da bilin. Neyse, bu gidişle inceleme sığmayacak. Kıyaslama bölümüne hızlıdan geçek.

Kıyaslama

Oynanış, combat, fusion (Compendium), Personalar, sistem ve grafikleri kıyaslamayacağım çünkü bu anlamlarda tamamen aynılar. İkisi de birbirine bu konularda üstünlük kurabilecek ekstra bir yana sahip değiller. O yüzden hikayeden başlıyorum:

S.E.E.S. ekibinin Karanlık Saat’i durdurmak için verdiği savaş cidden çok iyi yazılmış. Ana karakterimizin yurt ve okul hayatı, ekibiyle birlikte Tartarus’u ve Karanlık Saat’i keşfedişi, Nyx, gölgeler ve Strega ile olan savaşları... Hepsini deneyimlemek aşırı güzeldi. Olayları geçmişiyle ve detaylarıyla bize her şeyi oturaklı bir şekilde veren, kademe kademe açılan harika bir hikayesi vardı adeta. Her şey ilerledikçe “tak” diye oturuyordu kafada, soru kalmıyordu. Karakter ve sosyal bağ hikayeleri de çok iyiydi. %100 bitirdiğim için her bir karakterin tam hikayesini gördüm. Cidden her biri çok iyi ve güzel dersler veriyor. Ending’e gelirsek: Makoto'nun evren Arcana’sını açıp Nyx’i mühürlemesi falan, ya da Nyx’in gelişi falan ve gözümden yaş getirmeyi başaran o son sahne... Harbi efsaneydi.

Peki P5R'den hikaye, karakter gelişimi ve mesaj olarak daha mı iyiydi? Bence değildi ama çok yakındı. Hele ki bu oyun, P5R’ye göre kesinlikle daha trajedikti. Ama P5’in en güçlü yanı her Act'te sunduğu sağlam hikayelerdi bence. Çünkü her bir yeni karakter tanıtımında 2-3 kat daha güzelleşiyordu ve olaylar daha da ilginçleşiyor ve “Acaba bir dahaki sefer ne ile karşılaşacağız?” diyordum. Üstüne bu kalp değiştirme olayı acayip tatmin edici oluyordu.

P3’te ise hikaye yine mükemmeldi ama biraz daha basit ilerliyordu. Şunun gibi: Her ay büyük bir gölgeyle savaşıyoruz, yani her ay böyle bir olayın olacağını biliyor ve çok bir beklentiye giremiyor; sadece yeni ve daha güçlü bir gölgeyle savaşacağınızın heyecanı oluyordu. Ama arada cidden güzel şaşırtıcı şeyler de olmuyor değildi. Bazı ani ölümler, karakter ve geçmiş tanıtımları çok iyiydi mesela. Ya da güzel ters köşeleri vardı. Oralarda “Vay anasını!” dedirtiyordu. Örnek: Başkan’ın hepimize ihaneti. Ama Persona 5’teki ters köşelere bakınca az kalıyor. Yani Dr. Maruki ve Akechi der geçerim.

Karakterlerin gelişimine gelirsek, her iki oyunda da çok sağlam olsa da 5 kesinlikle çok daha tatmin edici ve gerçekçi bir gelişim sunuyordu.

Verdikleri mesaja gelirsek, aslında ikisi de hemen hemen aynı şeyi biraz farklı temalar kullanarak söylüyor. Ama özde güçlü bağlar kurmak, dostluk ve dayanışmayı destekleyen bir mesaj var. O yüzden eşit sayabiliriz ama 5’in yine de sadece birkaç mesajla kalmayıp birçok toplumsal ve kişisel mesaj verdiği de bir gerçek.

Son olarak sonuçlanmaya bakarsak, ikisi de benzer bir sonuca çıkıyor. Halkın kötüye ve yanlışa olan arzusu iki oyunda da dünyanın sonunu getirecek Yaldabaoth ve Nyx gibi ilahi bir varlığın gelişine ya da oluşumuna neden oluyor. Bunu da sadece iki oyunda da ana karakterimiz, arkasında dağ gibi dostluklar kurduğu için durdurmayı başarıyor ve kendi topuğuna sıkan insanlığı hatalı olsalar da kurtarmış oluyorlar.

Metaphor: ReFantazio’da ve SMTVV'de hemen hemen böyleydi. Kısaca Atlus oyunlarında hep böyledir. Ama Royal’de tabii ki Maruki’nin eklenişiyle sonuç daha da bir farklılaştı. O yüzden 5 yine zirveyi oynuyor. Çünkü gördüğüm en iyi senaryo ve final bu eklenen yeni içerikteydi. Adeta karakterlerimiz, herkesin mutluca yaşadığı Maruki’nin gerçekliğini reddedip gerçek gerçekliği getirmek için herkesin iyiliğini isteyen o adamı da durdurdular ve olması gerekeni tekrardan elde ettiler. Ama bad ending’i bile herkes için okey olabilecek kadar iyiydi. Ne mütevazı adamsın be Maruki. Alakasız olacak ama hikaye kıyaslama kısmını da şöyle bitireyim: 5’te end kredilere geldiğimde gözümden şelaleler akıtmıştım resmen, 3’te de sonda aktı da o kadar akmadı işte.

(İnceleme karakter sınırına ulaştığım için diğer başlıklara yorumlardan devam edebilirsiniz.)

Üzgünüm persona fanları keşke bende bu oyunu sizin gibi sevebilseydim,cidden sevmek için kendimi çok zorladım zorladım ama yok olmadı da olmuyor da.oyunu neden mi sevmedim
1.ÇEŞİTLİLİK
tüm persona oyunlarında böylemi bilmiyorum ama bu oyunda gram çeşitlik yok. öncelikle bi insan neden kestiğimiz bi bosun aynısını defalarca oyuna koyar ki o kadar tembelce bi hareket ki sinir olmamak elde değil.ilk başta boss olarak karşına çıkıyor sonra normal düşman oluyorlar.dur daha bitmedi bide ekibe aldığımız persona kullanıcıları var,gidipte şey sanma ekibe her yeni bir karakter aldığımızda o karaktere has yeni bir özellik falan açılıyor gibi düşünme, aksine adamlar diğer karakterlerimiz de olan yeteneklerin aynısını koymuş eee ben ne anladım ki,yeni karakterlerin yeni özellikleri olacak ki ben bi şekil eğlenebiliyim değilmi oyun.
2.MÜZİKLER
oyunun başlarında müzikleri ilk duyduğumda kulak orgazmı geçirmiştim fakat 5 10 saat sonra sürekli ama sürekli aynı şarkıları duymaktan kulaklarım kanamayı başladı,ufak bi indie oyunda bile dünyanın müziği varken milyonlar satmış persona oyununda sadece 3 TANE MüzİK VAR bari her boss için farklı bi müzik koysaymışsınız tembel herifler.
3.HİKAYE
“Arkadaşlığın gücü adınaaa hayyaa,gölgeleri yenip dünyaya barışı getirelimm“ya bakın bu arkadaşlığın gücü adlı temayı kullanan çok dizi,film, veya anime var ama işte önemli olan konun nasıl işlendiği burada çok rezalet bi şekilde işlemişler çoğu olacak olayı zaten biliyor oluyorsun, o yüzden de insan ne bi merak ediyor nede bi heyecanlanıyor.
4.KARAKTERLER
BOk gibiler evet rezalet ötesi,bundan 3 4 yıl sonra 1 tanesinin ismini bile zar zor hatırlıyacağım.karakterleri kısa ve net bi şekilde anlatmam gerekirse:bizim kürdistanlı emo genç var ne bi sempati nede bi empati besleyebiliyorum onda sonra beyaz saçlı kendini havalı zanneden biri var sonracığıma egoist kırmızı saçlı,nankörmü nankör ablamız sonra,köpek var havlıyor.robot abla var düpedüz robot işte bip boop yapıyor neyse daha
sayamadığım 3 4 karakter var onları da es geçicem
OYUNA KARŞI OLAN BEKLENTİM
bu oyuna karşı beklentim baya bi yüksekti, ilk oynadığım persona oyunuydu insanlar neden bu kadar çok övüyordu diye merak ediyordum ama sonra hayal kırıklığına uğradım...
ya aslında jrpg de seviyorum animeleri çok sevmesem de birazcık seviyorum ancak nedense sevemedim sanırım bir daha persona oyunu oynamayacağım.

Senelerdir inat edip satın alıp oynayacağım dedim, eh sonunda nasip oldu. Hem o yüzden hem de böyle bir oyuna inceleme yazmazsam olmayacak gibi. Başlıyım o zaman.
İlla tarotu duymuşsunuzdur, benim de az çok bi aşinalığım vardı. Tarot kartları, major arkana ve minor arkana olarak ikiye ayrılır. Oyunumuz major arkanaya baya bayaaa değiniyor. 22 karttan oluşan major arkana serisi aslında hepimizin hayat yolculuğunun bir parçası, yaşarken bulunduğumuz anlar. Hayatta anlamı ararken geçtiğimiz aşamalar, yaşadığımız deneyimler, belki de bazen birkaçının ağırlığını üstümüzde taşırken. Bu detay, oyunun sizi bu kadar etkileyebilmesinin en büyük sebeplerinden biri. Çünkü oyundaki her bir Social Link karakteri, bir major arkana kartından esinlenerek yaratılmış. Yani her biri belirli bir hayat aşamasını, bir ruh halini ya da karakter gelişimini temsil ediyor. İşte bu yüzden onlarla kurduğumuz bağ çok güçlü oluyor—bazen geçmişteki, bazen de şu anki kendimizi onlarda görebiliyoruz. Yalan söylemiyim bazı hikayeler gerçekten derinden vurdu, belki kendimi gördüğüm içindir; belki de yaşadıkları hisleri anlayabildiğim için. Uzun lafın kısası social linklerin güzel bir metotla ve iyi işlenmiş olması onları gerçekçi ve etkileyici kılıyor.
Müziklere gelirsem. Gerçekten aç gece moralin bozuksa moralin düzelsin, belki de duygulan düşüncelere dal. Ortamı hissettirecek şekilde çok güzel işlemişler müzikleri, bazılarını açıp dinliyorum hala. Özellikle oyunun sonunda ve sonuna doğru koyulan müziklerin duygu yoğunluğunu ve atmosferi fazla iyi hissettirdiğini düşünüyorum.
Türkçe çevirisine değinmesem de olmazdı herhalde. Çoğu oyunu çevirisi olsa bile İngilizce oynayan biri olaraktan (çoğu kişi beni anlayacaktır bazen yapılan çeviriler daha da anlamsızlaştırıyor, anlamını köreltiyor ve bazı şeylerin aşırı Türkçeleştirilmeye çalışması- selfieye özçekim demenin garip hissettirmesi gibi- vb.) çevirisini gayet başarılı bulduğumu söyleyebilirim. Tabii ki birkaç çeviri hatasıyla karşılaştım ama oyunun önemli kısımlarındaki akıcılık gayet iyiydi ondan geçer not aldı diyebilirim. Seslendirme açısından da ben Japonca oynadım. Eğer anime kültürüne aşinalığınız varsa iyi bir seçim olabilir, adamlar işini iyi yapmış çünkü. Ancak İngilizce seslendirmesi de internette gördüğüme göre gayet başarılı bir iş olmuş. Açıkçası tamamen size kalmış, hani böyle atmosferi daha iyi hissediyim diyorsanız Japonca daha iyi bir seçim olacaktır, karakterlerin an ve an ne dediğini daha iyi anlayabileyim diyorsanız İngilizce sizin için iyi bir seçim olur herhalde.
Sıra tabanlı savaşın çok fanı olmayan biri olaraktan, genel olarak combatından zevk aldığımı söyleyebilirim. Evet bazen Tartarus gerçekten bunalttı- aynı tasarımda tekrar tekrar eden ve bitmek bilmeyen katlar gibi hissettirdi- ama gene de savaşırken zevk almadım diyemem. Ayrıca ne olacağını görme merakı ve arzusu bu bunaltıyı o kadar yok ediyor ki. Çok da hissetmiyorsunuz diyelim. Bahsedeceğim tek kusur muhtemelen bu olabilir, ama ona da kusur bile diyebilir miyim emin değilim yaniii...
Fiyatı evet açıkçası biraz tuzlu olabilir, he kütüphanede olmuş olması benim umurumda değil diyorsanız Gamepasste olan bir oyun zaten. Ancak gene de indirimli fiyatla alındığında kesinlikle parasına değen bir oyun olduğunu düşüyorum. Herkes bu deneyimi yaşamalı, tavsiye ederim.